Column: Steven Berghuis bestaat niet meer

Elk woord dat ik nog aan je vuilmaak is er een te veel. Dat besef ik maar al te goed. Maar ook al ga je dit toch niet lezen, laat staan dat het je iets zou boeien; dit moet een keer gezegd worden.

We wisten dat je zou gaan en dat het voor een relatieve fooi zou zijn. Dat is jou niet kwalijk te nemen. Dat je besluit om het op deze manier te doen, door de club en supporters die jou álles hebben gegeven nog even in de bek te schijten, dat wel.

We zijn niet naïef, clubliefde is zeldzaam in het moderne voetbal. Je bent geen jongen van Varkenoord, bent niet opgegroeid onder de rook van de Kuip, en je ging vroeger ook niet aan de hand van je vader naar het stadion om je grote voorbeeld Julio Ricardo Cruz te zien. Allemaal prima. Dat kunnen we ook niet van elke passant verwachten. Maar had dan ook niet jarenlang gedaan alsof het wél zo was.

Storing
Hoe vaak heb je dat logo op je borst niet stukgeramd? Hoe vaak heb je niet gezegd dat je het allemaal voor de supporters deed? Dat je de druk van de hele stad Rotterdam op jouw schouders voelde rusten? Dat jij van Feyenoord een club van Champions League-niveau wilde maken, omdat je vond dat het Legioen dat verdiende? Die Instagrampost van een maandje terug, twee vingers wijzend naar het logo. Onderschrift: Wij zijn Feyenoord! En hoe lang is het geleden dat je na Feyenoord – RKC de supporters toesprak vanaf de trappen van het Maasgebouw, alsof je het had afgekeken van je toenmalige ploeggenoot Dirk Kuyt? Vijf weken?

En het is ook niet alsof het van ons uit altijd zo makkelijk was, die jaren. Hoe vaak hebben we je de hand niet boven het hoofd gehouden, na weer een idiote actie? Hartstochtelijke pleidooien voor je gehouden, dat je echt wel de beste speler van de competitie was, dat je heus wel in Oranje hoorde, ook al had je soms storing in je kop.

Pruttrainers
De club heeft je ook niet laten vallen. Sterker: Voordat je naar Feyenoord kwam, zat je carrière op een dood spoor. Voetbalde je vooral in het tweede elftal van Watford, als je daar al mee mocht doen. Bij ons werd je een kampioen en daarna een ster. En uiteindelijk zelfs een leider, misschien wel een uithangbord. Elk nulletje op je loonstrookje, elk nulletje achter je marktwaarde die je zaakwaarnemer zo weet te benutten; natuurlijk jouw prestatie, maar het kon niet zonder Feyenoord.

Ja, oké, ze verzamelden de laatste jaren twee pruttrainers en spelers als Diemers en Linssen om je heen, dat wel. Maar verder kreeg je de allerlaatste centen uit de clubkas elke keer weer op je rekening gestort. En er werd zelfs met je meegedacht over een vertrek, zodat je nog een keer die uitdaging in het buitenland aan zou kunnen gaan. Dat wilde je zo graag nog eens, want de eredivisie kende je nu wel. ,,Ik ga geen binnenlandse transfer maken.” Jouw woorden.

Geen Cruijff
Nogmaals; we zijn niet naïef. In het voetbal van nu bestaan haast geen principes, vooral eurotekens. Denk niet dat wij ons nu met de neus op de feiten gedrukt voelen, over scheefgegroeide machtsverhoudingen, of dat je nu eenmaal moet constateren dat dit een logische stap voor je is, of zo. Dat weten we allemaal wel.

Misschien ben jij het wel, die even de realiteit onder ogen moet komen. Want ook al voel je je nu vast het mannetje; je bent geen Johan Cruijff of Wim Jansen. Niet van het uitgestorven ras dat boven alle twijfel verheven is. Bij jouw nieuwe club hebben ze de afgelopen jaren ook nogal wat over je geroepen, toch? Zijn ze vast ook niet vergeten dat je die bal daar het publiek in schoot, met het doel iemand in dat gezinsvak op z’n muil te raken. En in plaats van dé speler waar alles om draait, word je er een van de spelers. Prettig voor de rotatie, zo’n ervaren speler met stabiel rendement.

Spookvoetballer
Ons doet dit even pijn, dat wel, maar kom op; dát zijn we wel gewend. Je bent niet onvervangbaar. Slot en Arnesen hadden alle tijd zich voor te bereiden op een Feyenoord zonder Berghuis, dus de schaduwlijstjes liggen al klaar. We gaan weer bouwen aan iets nieuws, met veel plezier kijken naar de ontwikkeling van Sinisterra, Antonucci, Baldé en wie we ook halen van je vrijgekomen monstersalaris.

Je zult het aan je bankrekening vast niet zien, maar je hebt jezelf uitgewist, Steven. Je bent een spookvoetballer nu. Alles wat je hebt opgebouwd, jouw naam achter de gewonnen prijzen, je naam op de ruggen van supporters: Het is weg. En – dat moet je onder ogen komen – dat komt nooit meer terug. Dat is de les van dit verhaal. Feyenoord en het Legioen verdwijnen nooit, maar Steven Berghuis bestaat niet meer.

Column is geschreven door Frekie van Kein Geloel. Meer columns lezen? Klik hier voor meer.